In mijn laatste bundel staat een gedicht met de titel Natuurlijk. Ik zal het hier eerst weergegeven.

Natuurlijk

Doorsnijd waterlanden
en de otter neemt de benen.

Sloop te veel oude schuren
en de kerkuil houdt het voor gezien.

Klop geen tafelkleden meer uit
en met de noorderzon vliedt ook de mus.

Met dit gedicht is iets bijzonders aan de hand. Het is namelijk helemaal niet van mij, of beter gezegd de woorden zijn van iemand anders en ik heb er een gedicht van gemaakt. Hoe zit ’t nu precies? Twee jaar geleden las ik de ‘natuurcolumn’ van Gerbrand Bakker in De Groene Amsterdammer. Eén specifieke zin trof me als bijzonder poëtisch. Ik typte die zin over, brak hier en daar wat regels af en voegde witregels toe, en voilà: een nieuw gedicht was geboren. Het vers beviel me en ik wilde het daarom graag in m’n nieuwe bundel opnemen. Dus heb ik Gerbrand Bakker benaderd, hem de geschiedenis van dit gedicht uitgelegd en toestemming tot publicatie gevraagd. Gerbrand stemde gelukkig meteen in, hij vond het procedé interessant. Ook opperde hij dat hij me wel het eerste exemplaar van die nieuwe bundel wilde uitreiken. Dat vond ik natuurlijk een mooi idee en zo geschiedde het ook.
Nu ik aan mijn vierde bundel werk viel me onlangs plotseling iemand in die bij uitstek geschikt zou zijn om het eerste exemplaar van deze nieuwe bundel aan mij uit te reiken. Dus heb ik deze persoon benaderd. Gisteren e-mailde hij me dat ie het doet. Leuk hè!