Lekart is een tweejaarlijkse kunstmanifestatie in Culemborg. Gedurende een weekend vormt de oude binnenstad van de Lekstad het decor voor tal van kunstuitingen. Vooral de sfeer op de zondag is vaak heel sereen, zeker als er een herfstzonnetje bij schijnt, zoals gisteren het geval was. Naar aanleiding van een tentoongesteld werk dat ik toevallig gelijktijdig met een bekende stond te bekijken, vroeg deze me plotseling: “En wat is jouw devies eigenlijk?” De vraag overviel me, maar niet zozeer dat ik geen antwoord wist te geven. Ik heb mijn lijfspreuk namelijk boven m’n bureau hangen. En dus declameerde ik zonder aarzeling de eerste zin van de memoires van Vladimir Nabokov: “De wieg schommelt boven een afgrond en het gezond verstand zegt ons dat ons bestaan niet meer is dan een vluchtig kiertje licht tussen twee eeuwigheden van duisternis” (uit Geheugen, spreek, vertaling Rien Verhoef). Mijn gesprekspartner vond het een fraai devies maar ‘ook een mond vol’. ‘Ja, dat is zo’, beaamde ik en toen gingen we uiteen.