Mijn oud-leraar Cor Uitham mailde me enkele vergeten prille gedichten van mijn hand die in of omstreeks 1979 in de schoolkrant werden geplaatst. Ik was toen een jaar of zeventien. Herlezing van deze teksten brengt me nu het schaamrood op de kaken, want wat zijn ze beroerd. Vol pretentie en grote emoties. Veelal met een duistere betekenis. Bovendien met de nodige taalfouten. Tegelijkertijd weet ik dat de intentie waarmee deze gedichten indertijd zijn geschreven oprecht was. Een goede les dus voor mij bij het beoordelen van (jeugd)werk van anderen. Soms word ik daar namelijk wel eens voor gevraagd.
Omdat ik deze eigen website wel eens als een tikkeltje te hagiografisch ervaar (een pretentieus woord oké, maar wel goed gespeld!) en ik me daaronder dan wat ongemakkelijk voel, deel ik een van deze verzen nu met jullie. Noem het een vorm van zelfkastijding ter bestrijding van schroom. (Vooral dat ‘binden-vrinden’ vind ik nu heel erg!)

Het gezochte in mij zal ik zoekende
nooit kunnen vinden
want wat ik zoek zou mij
niet kunnen binden
noch aan ouders, noch aan meisjes,
noch aan vrinden.

En dat is eigenlijk het reële
waar ik naar verlang.
Voor het werkelijke antwoord
op mijn speuren
ben ik immers bang.