Een foto van een keurige jongeman naast een vlag, zo te zien de Union Jack. Ik zal vertellen hoe ik op deze foto stuitte. Dit weekend berichtte de krant over de uitreiking van de World Press Photo 2010. De Zuid-Afrikaanse fotograaf Jodi Bieber heeft gewonnen met het aangrijpende portret van Bibi Aisha, het Afghaanse meisje met door de Taliban afgesneden neus. Een in alle opzichten zeer indringend beeld. Ik merkte dat ik het op een bepaalde manier tevredenstellend vond dat de krant ook een kleinere recente foto afdrukte met daarop hetzelfde meisje, maar nu nadat Amerikaanse plastisch chirurgen haar een nieuwe neus hebben aangemeten. De tweede foto hielp mij de eerste te verwerken.

Ik moest denken aan die andere foto die me ooit zo schokte, en die me tot wat ik beschouw als mijn meest directe gedicht aanzette. Hoe zal het met de persoon op die gruwelijke foto gaan? Bestaat er ook van hem een tweede foto die de eerste verzacht? Het antwoord op die vraag heb ik vandaag op internet gevonden: de glimlachende jongeman in pak. Zijn naam vormt de titel van het gedicht dat ik hieronder opnieuw weergeef. Hij heet Ali Ismail Abbas. Als twaalfjarige verloor Ali in de Tweede Golfoorlog letterlijk in één klap beide armen – en zijn vader, moeder en broer. De oorspronkelijke foto die de aanleiding tot het gedicht vormde verschijnt als je de titel aanklikt – die wil ik liever niet meer tonen.

Ali Ismail Abbas

Ali houdt
van kattenkwaad,
van zijn vader en moeder
en ook wel van zijn broer.

Ali had
een huis, een vader,
een moeder, een broer
en twee armen
om de toekomst
een klap mee te verkopen.

Ali kon
volleyballen als de beste.

Ali heeft
alles al achter de rug,
niets meer voor de boeg.

Ali hield
de wereld op een dag
met twee stompen
in zijn greep.

Ali kan
misschien leren typen
met zijn tenen.