Mijn gedichten lijken op het eerste gezicht zeer autobiografisch, en zijn dat grosso modo vaak ook wel. Ik schuw de emotie niet en doe in mijn gedichten kond van mijn gevoelsleven. Maar – en dit is echt een hele grote maar – lang niet alle beelden, gedachten en gebeurtenissen in mijn poëzie zijn ‘waar’ gebeurd. In mijn gedichten manipuleer ik de werkelijkheid. Ik smeed waargebeurde voorvallen om tot fictie, overdrijf, maak pregnanter, zeg soms zelfs het tegenovergestelde. Omwille van zoiets prozaïsch als regellengte maak ik soms van een ochtend een avond, van een heide een bos, van een ‘jou’ een ‘haar’. Het hoogste doel is een gaaf gedicht, niet een getrouw verslag van mijn belevenissen. Het gedicht is van taal – niet meer en niet minder. Het moet een bouwwerk van taal zijn dat verwijst naar meerdere mogelijke betekenissen, waarin de werkelijkheid in feite slechts één van de mogelijke betekenissen is. Het gaat de dichter niet om het uitdrukken van z’n eigen gevoel, dat is het misverstand. Een dichter is een ontwerper: hij ontwerpt op papier een wereld die iets op moet roepen bij de lezer. En als het gedicht dan na veel geschaaf uiteindelijk ‘af’ is en het bezit in mijn ogen voldoende zeggingskracht, dan herken ik het onbekende in mezelf. Dat is de kern van de ervaring, autobiografisch langs een omweg.