Wingebied
Te nutteloos om te noemen, te schamel
om over te schrijven: de laatste appels
aan een dorre oktoberboom. Nee,
zegt de zwarte lyricus, een natuurbeeld
is mijn water en brood, is mijn poëzie
tot de herfst intreedt, de avond valt,
de dood kortom een wormstekige appel
vangt in zijn val, vals speelt en levens
spaart, hij de wormen laat winnen.
In de eerste strofe zit iets moois. En in de laatste ook. Althans, zegt mijn hersenkamer.