Hoe vaak wordt deze vraag niet gesteld. En het antwoord weet ik niet! Ik weet wel dat ik schrijven ervaar als een noodzaak in mijn leven. Ik weet ook dat mijn gedichten geen enkel algemeen door de wereld erkend doel dienen. Ook ben ik niet uit op verheffing van mijn lezers, noch op therapeutische catharsis of roem en faam voor mijzelf. Ik schrijf zelfs niet om vrouwenharten op hol te krijgen. Aan een gedicht werken en dit op een gegeven moment afronden is iets dat mij een tijdlang een prettig gevoel geeft, dat dan weer langzaam wegebt en dat ik vervolgens weer met een nieuw gedicht wil voeden. Ik ben verslaafd aan de concentratie die het vergt om een gedicht te kunnen maken. Je kunt hier in plaats van ‘gedicht’ bijvoorbeeld ook sigaret invullen, op exact dat chemische trukendozenniveau lijkt het voor mij namelijk te werken.