Ik ben een tijdje stil geweest. Ik bedoel in de zin dat ik geen bijdragen aan deze site heb geleverd. Er is het een en ander gebeurd deze (na)zomer. Maar daarover niets.

Drie weken geleden kocht ik een boek van Menno Wigman in een ramsjboekhandel in mijn dorp – men verkocht er ook shampoo. De titel had m’n aandacht getrokken; ‘Red ons van de dichters’. Het zijn essays en beschouwingen waarin de ene keer wat prominenter dan de andere keer poëtische thema’s aan bod komen. En dan met name de poëzie van romantici en decadenten. Ik weet daar weinig van af. De kennismaking beviel me. Misschien wel omdat ik eigenlijk ook niet vies van gevoelsuitstorting en Weltschmerz ben, al probeer ik mijn dichterlijke opwellingen, die maar al te vaak in eerste instantie nogal larmoyant zijn, te stileren en abstraheren. Van die ingreep worden het vrijwel altijd betere gedichten. In een heel enkel geval doe ik niets meer aan de eerste streek. Om een of andere reden bevalt het gedicht me dan meteen – al zal het de toets der kritiek van de Piet Gerbrandy’s van deze wereld natuurlijk niet doorstaan. Het zij zo. Hieronder een recent voorbeeld van zo’n vers in one take.

Boos

Ik was zo boos vandaag,
op alles, op iedereen
en op mezelf het meest.

Opstand van de slechte aanvaarder,
chagrijn van een tegensputteraar,
aha-erlebnis van het niet-weten-
waar-hij-het-zoeken-moet-menneke.

Booohooos!

Maar stom genoeg, dom genoeg,
brom en grom genoeg,
hom, trom, trom, trom, trom genoeg

niet op jou.