Vanavond lees ik voor in de lokale boekhandel in het kader van een ‘poëziemarathon’. Ik wil er ook m’n laatste gedicht voordragen dat deels de vorm van een opsomming heeft. Dat bracht me op het idee om eens na te gaan waar in mijn werk nog meer opsommingen voorkomen. Dat is eigenlijk behoorlijk vaak. Zo is er een gedicht met een opsomming van namen van oudooms en -tantes en eindigt een ander vers met een litanie van inheemse plantennamen. In deze gevallen is het me vooral om de melodische klank te doen en gebruik ik de opsomming minder om te overreden. Tijdens de retoricacolleges die ik vroeger volgde leerde ik immers dat enumeratio een krachtig middel kon zijn om een toehoorder te overtuigen. Toch heb ik wel degelijk ook gedichten geschreven met daarin opsommingen met het doel de lezer in te palmen. Dergelijke opsommingen eindigen altijd in een verlossende laatste zin die de voorgaande opsomming van een betekenis voorziet. Een voorbeeld is het gedicht ‘Entree’ uit ‘Fietsen naar Parijs’, dat de langzame intocht van een fietser in een grote stad verwoordt.

Entree

Het begint met gebrom, een vliegtuig vliegt
lager dan ik gewend ben, dan volgen er drie
transformatorhuisjes, een soort van garages,
kort na elkaar twee spoorwegovergangen en
een slechts op de verte gericht reclamebord.

Intussen is de sloot die ik al enige tijd volg
langzaam gaan stinken, verteerde het asfalt
tot een lappendeken en heeft een grote weg
zich naast mij ingevoegd, korte tijd vrees ik
de moordzuchtige vrachtwagencombinaties.

Op een gegeven moment een coniferenhaag,
daarna een vervallen tankstation, in de berm
ontspringt een stoep, er gaat ergens ver weg
een alarm af, nog een tapijthal en dan ineens
een zijstraat waarin de eerste mensen wonen.