Ontgoochelingen

We zouden samenblijven,
van toen tot in de toekomst,
het leek zo’n mooie tijdspanne:
twee mensenlevens, synchroon
– maar het bleek te ver.

En als we waren uitgeraasd
(met zeventig hartslagen per minuut,
zoals je soms zachtjes zei) zouden we
elkaar weerzien in de eeuwigheid
– ik geloofde het destijds al niet.

Hier zitten we nog in die tuin
in leliewitte kleren
met op de achtergrond
loten die op springen staan
– de foto die ik lang niet meer kon zien.

Maar het treurigste moet nog komen:
eens zullen jij en ik nooit meer
horen hoe onnoembaar mooi
Eric Vloeimans’ Fugimundi
Corleone speelt.

Klik op de afbeelding om het onnoembaar mooie te horen.