Culemborgs stadsgedicht 47

Ia

Hoe vaak je een kijker niet
op hetzelfde – maar onbedoelde
doel richt: een bedrieglijk silhouet,
wéér die beloftevolle stip aan de oever.

Een vaste vergissing raakt vertrouwd,
zo ben ik – ezel aan de Lek –
enigszins gesteld geraakt
op een scheefstaand blauw-wit paaltje.

 

Dit bericht werd geplaatst in Culemborgse stadsgedichten. Bookmark de permalink .

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s