Culemborgs stadsgedicht 61

Iets te zeggen

Ik weet niet wat de uiterwaard
me wil vertellen, ik heb geen idee
wat de murmelende rivier me
toe te vertrouwen heeft.

Twee eenden penselen een plas
in tekens die ik niet herken,
aan de heldere hemel schrijft
een spreeuw een duister verhaal.

Een rij jichtige knotwilgen staat
slechts schijnbaar te zwijgen,
een windvlaag fluistert raadselen,
onverstaanbaar ruist het riet.

Ik begrijp niets, alleen dat dit alles
me iets te zeggen heeft,
iets wezenlijks,
iets van ver voor en ver na mij.

 

Dit bericht werd geplaatst in Culemborgse stadsgedichten. Bookmark de permalink .

2 reacties op Culemborgs stadsgedicht 61

  1. cor3306 zegt:

    een ochtendgroet van een jichtige knotwilg

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s