Eind 2018 benaderde plaatsgenoot en journalist Theo Dersjant mij. Hij schreef dat hij sinds december 2012 een rood bankje aan de haven van Culemborg fotografeerde. Hij was ermee begonnen tijdens het hoogwater van 2012. Het bankje – langs de aanlegkade – bleek een zichtbaar baken om de stand van het water op af te lezen. Later begon het hem op te vallen dat zo’n bankje het leven als het ware aantrekt. Omdat hij er doorgaans bij het uitlaten van de hond tweemaal per dag langskwam, besloot hij het leven rond dat ene bankje vast te leggen. Steeds vanaf dezelfde plek, steeds met zijn iPhone. Na verloop van tijd kwam hem een project voor ogen: een permanente expositie op het web. En daar hoorden een of meerdere gedichten van de stadsdichter bij. Ik vond het meteen een inspirerend idee. Mijn plan was het bankje als een ik-figuur te laten spreken. Vanzelf ontstond er vorm van vier terzinen. Uiteindelijk schreef ik 24 gedichten. Klaar is Theo’s project trouwens nog niet – en dat is het misschien nooit. Het leven gaat immers onverstoorbaar voort: Theo blijft rustig doorfotograferen. Van de gemeente Culemborg heeft hij inmiddels toestemming gekregen een bordje op het bankje te schroeven, waarop staat dat de belevenissen van het zitmeubel op internet te volgen zijn: www.derodebank.eu.